ಯಾವ ಪ್ರೀತಿಯೂ ಅನೈತಿಕವಲ್ಲ...

ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನುವ ಅನುಭೂತಿಗೆ ಇರುವ ಪಾವಿತ್ರéತೆಯೇ ಬೇರೆ. ತಾನಾಗೇ ಉದ್ಬವಿಸುವ ಪ್ರೀತಿಗೆ "ರೀಸನಿ೦ಗ್' ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಸಲಿಗೆ ಅದು ಬದುಕಿನ ಅಪೂವ೯ ಗಳಿಗೆಗಳ ಆರ೦ಭೀಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಅದು ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೂ ಮೊದಲೇ ಘಟಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅನೈತಿಕ ಎನ್ನುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ

ನಾನು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ನೌಕರಿಗೆ ರಿಪೋಟಾ೯ಗುವಾಗ ಅಕಸ್ಮಾತಾಗಿ ಬಾಸ್‍ನ ರೂಮ್‍ನ ಕದ ತೆರೆದಾಗ ಆಕೆಯ ದಶ೯ನವಾಗಿತ್ತು. ಕೊ೦ಚ ಕಪ್ಪಗಿದ್ದರೂ ರೂಪವ೦ತೆ. "ಮತ್ತ ಬಾಸ್ ಆಕೀನ್ಯಾಕ ಇಟ್ಕೊ೦ಡಾನ೦ತ ಮಾಡಿದಿ. ಪಿ.ಎ. ಅ೦ತ ಆಕಿ ಹೆಸರಿಗಷ್ಟ. ಯಾವತ್ತರ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದು ನೋಡಿದೀಯೇನು?' ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ರವಿ ಸರಕ್ಕನೆ ಅಷ್ಟೇ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಕತೆಗೆ ಶುರುವಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, "ನೀ ನೋಡಿದೇಯೇನು? ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಏನೇನು ಮಾಡ್ತಾರ೦ತ?' ಎ೦ದಿದ್ದೆ ತೀಕ್ಷ$್ಣವಾಗಿ. ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೀಗೇ ಆಗುತ್ತದೆನ್ನುವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಬಗೆಗಿನ ಇ೦ಥ ಪಾರ೦ಪರಿಕ, ರಸವತ್ತಿನ ನ೦ಬುಗೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನನಗ್ಯಾವತ್ತೂ ಹೇಸಿಗೆ ಇದೆ. ರವಿ ತೆಪ್ಪಗಾಗಿದ್ದ. ಅಸಲಿಗೆ ಒ೦ದು ಹೆಣ್ಣು ಗ೦ಡು ಸೇರಿದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಕಾಮವೇ ಜರುಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ, ಅಫೆೀರ್ ಆಗಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ ಎ೦ದು ಯಾಕಾದರೂ ಅ೦ದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಕಾರಣ ಆಕೆಗೆ ಬೇಕಿದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಅವನ೦ತೂ ಟೆù ಮಾಡೇ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ ಎನ್ನುವ ನ೦ಬಿಕೆಗೆ ಪಕ್ಕಾಗಿರುವುದರಿ೦ದ ಇತರ ಗ೦ಡಸರಲ್ಲೂ ಸಹಜ ಎನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಜತೆಗೆ ಹೀಗೆ ಭರಾಟೆಯ ಹುಡುಗೀಯರ ಬಗ್ಗೆ "ಸುಮಾರಿನವಳು' ಎ೦ದು ಅ೦ದುಕೊ೦ಡಿರೋದು. ಆ ಬಗ್ಗೆ ಆಕೆನೂ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡ೦ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಆಕೆ ಬಿ೦ದಾಸ್ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿಗೆ ಹಾಗನ್ನಿಸುತಿತ್ತಾ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಕೆಲವೇ ತಿ೦ಗಳ ಅರೆಉದ್ಯೋಗ ಕೊನೆಯಾಗುವವರೆಗೂ ಆಕೆಯ ಜೊತೆ ಮಾತು ಬಿಡಿ ಕ೦ಪನಿ ಕೆಲಸಗಾರ ಎನ್ನುವ ಪರಿಗಣನೆಗೂ ಬಾರದ೦ತಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಹೀಗೆ ಸು೦ದರಿ, ಬಾಸ್‍ನ ಪಿ.ಎ... ಎ೦ಬೆ ಲ್ಲಾ ಇರುವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಖದರೆ್ರ ಬದಲಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದೊ೦ದು ರೀತಿಯ ವಿನಾಕಾರಣ ಇಗ್ನೋರೆನ್ಸ್ ಬ೦ದುಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಸ್ತರಗಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸದ ಪರಿಣಾಮ ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡಿದವರೆಲ್ಲರೂ ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಸಿಡಿಸಿಡಿ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಕೆಲಸ ಕೈಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬೀಳುವಾಗ ಆಕೆಯ ರೂಮಿಗೆ ನುಗ್ಗಿ, ಟೈಪು ಮಾಡಿದ್ದ ನನ್ನ ವಿಳಾಸ ಇರುವ ಚೀಟಿ ಇಡುತ್ತಾ ಜಗತ್ತಿನ ಅಷ್ಟೂ ದಪ೯ದಲ್ಲಿ ಅಧ೯ ನನ್ನದೇ ಎನ್ನುವ೦ತೆ "ಈ ಅಡೆ್ರಸ್ಸಿಗೆ ನನ್ನ ಪಗಾರ ಕಳಸಾಕ ಹೇಳ್ರಿ' ಎ೦ದು ರಾಚಿ ಬ೦ದಿದ್ದೆ. ಆಕೆಯ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಅದರ ಎರಡರಷ್ಟು ದಪ೯ವೂ, ಆ ಚೀಟಿಯೆಡೆಗೆ ಒ೦ದು ಸಣ್ಣ ವ್ಯ೦ಗ್ಯವೂ ಇದ್ದಿದ್ದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕ೦ಡಿತ್ತು. ಆಕೆ ವಿಜಯಾ. ಕೆಲಸ ಹೋಗಿ, ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ನನ್ನ ಚಾಳ್‍ನ ರೂಮು ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ ಕಬೋಜಿಯಾಗಿದ್ದೇನಲ್ಲ, ಆರೆ೦ಟು ತಿ೦ಗಳು ನಿರುದ್ಯೋಗ ಪವ೯ ಮುಗಿದು ಬೆ೦ಗಳೂರು ಸೇರಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆಫೀಸು ತಲುಪಿದರೆ, ರಿಜಿಸ್ಟರ್‍ನಲ್ಲಿ ಲಿಸ್ಟು ಬರೆಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಳೆ. ಹೇಯ್... ಎನ್ನುತ್ತಾ ನೋಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಸಹಜವಾಗಿ "ನೀನು ಗೊತ್ತು' ಎನ್ನುವ೦ತೆ ನಗೆ ಬೀರಿದ್ದಳು. ಈಗ ಆ ಖದರ್ರು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸರಾಗ ಪರಿಚಯಕ್ಕೀ ಡಾಗಿದ್ದಳು. ನಾನ್ಯಾವತ್ತೂ ಆಕೆಯನ್ನು "ಹುಬ್ಬಳಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಸ್‍ನ ಮಗನ ಜತೆಗೆ ಇದ್ಯಾ?' ಎ೦ದು ತಪ್ಪಿಯೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಗೀಗ ನಾನು ಬಿಸಾಕಿ ಬ೦ದಿದ್ದ ಚೀಟಿ ವಿಷಯ ಎತ್ತಿ "ಅದೇನು ವಿಸಿ೦ಟಿ೦ಗ್ ಕಾಡಾ೯? ಅದೇನು ವಜನ್ ತೋಸಿ೯ದ್ದಿ! ಏನ್ ಸೊಕ್ಕ ಇವ್ನಿಗೆ ಅನ್ಕೊ೦ಡಿದ್ದೆ ನೋಡು' ಎನ್ನುತ್ತಿದರೆ ನಾನು "ಇನ್ನೇನು ಮಾಡ್ಲಿ. ಪೇಮೆ೦ಟು ಸರೀಗಿಲಿ೯ಲ್ಲ. ಕಿರಕಿರಿ ಜಾಸ್ತೀ. ಎ ಲ್ಲಾ ಸೆಟ್ಲಾಗೋದು ಲಾಸ್ಟ್ ಸೀನ್ ಬ೦ದಾಗ್ಲೆ ತಾನೆ?'ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. ಎರಡೇ ವಷ೯. ವಿಜಯಾ ಮು೦ಬ್ಯೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದಳು. ಅದ್ಯಾವಾಗ ಆ ಮಾವಾ೯ಡಿಯ ಹುಡುಗನ ಸ೦ಗಡ ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡಿತ್ತೋ? ನಮ್ಮ ಹುಡುಗರ ಹಿ೦ಡಿಗೆ ಪಾಟಿ೯ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಳು. ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಕೊಟ್ಟು ಮು೦ಬ್ಯೆ ಸೇರಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲಿ೦ದಾಚೆಗೆ ವಿಜಿ ಬರೀ ಇತಿಹಾಸ. ಸತತ ಒ೦ದು ದಶಕದ ಅವ˜-ಯಲ್ಲಿ ಮಾತಿಗೆ ನಿಲುಕಿದ್ದೇ ನಾಲ್ಕಾರು ಬಾರಿ ಇರಬೇಕು. "ನಾಳೆ ಆಫೀಸಿಗೆ ಬತೀ೯ದಿನಿ. ಇತೀ೯ಯಾ?' ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ೦ತೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದ ವಿಜಿ, ಒ೦ದೆರಡು ಪಾಲಿಸಿಗಾಗಿ ವಿನ೦ತಿಸಿದ್ದಳು. ಮೊದಲೊಮ್ಮೆ ಯಾಮಾರಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ ಮತ್ತೆ ಹಳ್ಳಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳಾ? ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಸೋತು ಹೋದ೦ತಿದ್ದ ಅವಳ ಮುಖ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮನಸ್ಸು ವಿಲವಿಲ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರೀತಿ ಎನ್ನುವ ನ೦ಬಿಕೆಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಲ್ಲಾ ಬಳಸಿಕೊ೦ಡು ಬಿಡುತ್ತಾರಲ್ಲ ಎ೦ದು. ಕೊ೦ಚವೇ ಬಿಳಿಗಟ್ಟಿದ ಮು೦ಗೂದಲು, ಆದರೂ ಬಡಿದಾಡಬಲ್ಲ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಇನ್ನು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನಿಗಿನಿಗಿ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ, ವಯಸ್ಸು ಸಾಥ ಕೊಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇ೦ಥ ಸನ್ನಿವೇಶ ತು೦ಬಾ ಹಿ೦ಸೆಗೀಡು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಬರುವವರ ಮುಖದ ಮೇಲೆ "ಹೇಗೆ ಕೇಳಲಿ' ಎನ್ನಿಸುವ ಅವಮಾನದ ಎಳೆಗಳು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕದಲುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಇವನ ಹತ್ತಿರವೂ ಏನಾದರೂ ಆದೀತಾ, ಇಲ್ಲವಾ ಎನ್ನುವ ಆತ೦ಕಭರಿತ ಇನ್‍ಸೆಕ್ಯೂರಿಟಿ, ಒತ್ತಾಯದ ನಗೆಯ ಹಿ೦ದೆ ಅವಿತಿರುತ್ತದೆ. ಕೈ ಅವಳಿಗರಿವಿಲ್ಲದೆ ಒ೦ದರಲ್ಲೊ೦ದು ಹೊರಳುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳೊಬ್ಬಳು "ಏನೂ ಆಗಿಲ್ಲ ಬದುಕಿನ ಗುದ್ದಾಟದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟಕ್ಕೀ ಡಾಗಿದ್ದೇನೆ' ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಗುನಗುತ್ತಲೇ ಪೇಲವವಾಗಿ "ಹಿ೦ಗಾಯ್ತು ನೋಡು..ಇಲಿ೯ ಬಿಡು..' ಎ೦ದು ಸಾವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ, ಕುಚಿ೯ಯಲ್ಲಿ ಪೂತಿ೯ ಕೂರದೆ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಸ್ವತಃ ಮುಳ್ಳಿನ ಮೇಲೆ ಕೂತ೦ಗಾಗಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ದುಡ್ಡು ಬೇಕಿತ್ತು ಎನ್ನುವವರ ಎದುರು ಬಿ೦ದಾಸ್ ಮಾತಾಡಿ ಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಹೀಗೆ ಮುಲಾಜಿಗೂ, ಜೀವ ಸಣ್ಣದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೂರುವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಫ್ರ ಸ್ಟ್ರೇ ಶನ್ನಿನ ಕದಲುವಿಕೆ ನೋಡುವುದಿದೆಯಲ್ಲ ಅತೀ ದೊಡ್ಡ ಹಿ೦ಸೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ಜಗ್ಗಿನಿ೦ದ ನೀರು ಬಗ್ಗಿಸಿ ಕುಡಿದ್ದಿದ್ದಳು. "ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಪಾಲಿಸಿ ಮಾಡ್ಸಿಕೊ೦ಡು ಬ೦ದೆ. ನೀನು ಇಲ್ಲೆ ಇದ್ದಿಯಲ್ಲ ಅ೦ತಾ ಗೊತ್ತಿತ್ತಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಫ಼ೋನ್ ಮಾಡಿದೆ. ಒ೦ದು ಸಣ್ಣ ಪಾಲಿಸಿ ಮಾಡ್ಸು. ಕೋಟಾ ಪೂತಿ೯ ಆದರೆ ಒಳ್ಳೆದು. ಇಯರ್ ಎ೦ಡು...' ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಕಾರಣ ಹಿ೦ದೊಮ್ಮೆ ಮನೆಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದ ಕವಿತ್ತಕ್ಕನ್ನ ಎದುರಿಸುವಾಗಲೂ ಹೀಗೆ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದೆ. ಅದೊ೦ದು ರೀತಿಯ ಭರಿಸಲಾಗದ ಜೀವ ಚುರೆ್ರನ್ನುವ ಅನುಭವ. ಅದಾದ ಎರಡ್ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲವೂ ಬೇಡದಿದ್ದರೂ ನೆನಪಾಗಿ ಕವಿತಕ್ಕ ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಇ೦ಥ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಣ್ಣುಮಗಳೊಬ್ಬಳು ರಸ್ತೆಗೆ ಇಳಿಯೋದಿದೆಯಲ್ಲ ಅದಕ್ಕಿ೦ತ ಘೋರ ಇನ್ನೊ೦ದಿರಲಾರದು. ವಯಸ್ಸು ಮಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೂ ದೇಹಕ್ಕೂ ಬದುಕಿನ ಬಿಸಿ ತಾಗಿರುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಈಗ ಹೊಸ ಸ೦ಕಟಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಶೂನ್ಯದಿ೦ದ ಆರ೦ಭೀಸಬೇಕಾಗುವ ಬೇಗುದಿ ಮತ್ತು ಅನಿವಾಯ೯ತೆ. ಆಗುತ್ತದೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎನ್ನುವ ಒಳ ಆತ೦ಕವೇ ದಿನವೂ ಹಣಿಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ತು೦ಬ ಸಮಯವೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ತುತಾ೯ಗಿ ಬದುಕು ಮತ್ತೆ ಎತ್ತಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಗತ್ಯತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿ೦ತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನ೦ಬಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಕೈ ಕೊಟ್ಟು, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು ಝೇ೦ಕರಿಸಲಾರದು ಎನ್ನುವ ಮಾರಣಾ೦ತಿಕ ನೋವು ಹêದಯದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವಿತು ಕೂತ ಮುಳ್ಳಿನ೦ತೆ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. "ಅಧ೯ ಗ೦ಟೆ ಕೂರು ಮನೆಗೇ ಹೋಗೋಣ' ಎ೦ದೆ. ನಿಶಬ್ದವಾದ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಮ೦ದ್ರವಾಗಿ ವಿಜಿ ನುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಲು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಶಬ್ದಗಳೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. "ನಾನು ಮು೦ಬ್ಯೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದು, ಹೋದ ಮೇಲೆ ಅವನಿಗೆ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ ಎನ್ನುವುದೂ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೂ ಎಲ್ಲ ಸರಿನೆ. ಆದರೆ, ಆವತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನ೦ಬಿ ಹೋದಾಗಿನ ವಿಜಯ೦ಗೂ ಈಗಿರೋ ನನಗೂ ಯಾವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದನ್ನು, ಏನೋ ಎಡವಟ್ಟಾದ ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ನೋಡುಗರ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರಿನವಳು ಅ೦ತಾ ಯಾಕಾಗೆºೀಕು? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಅವನ ವತ೯ನೆಗೆ ಯಾಕೆ ಯಾರೂ ಏನೂ ಹೇಳ್ತಿಲ್ಲ? ಆವಾಗ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಪ್ರೀತಿಗೂ, ಅನೈತಿಕಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅ೦ತ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಕ್ರಿಯೆ ಮಾತ್ರ ಅನೈತಿಕ ಅನ್ನೋ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನಮ್ಮ ಬಾಳಿನ ಅತಿದೊಡ್ಡ ದುರ೦ತ. ನಾನು ಮೋಸ ಹೋದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಅನೈತಿಕ ಯಾಕಾಗ್ತದೆ? ಅವನು ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಏನೂ ಇಲ್ವಾ?' ವಿಜಿಯ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿಜಿಯ ಕತೆ ಮು೦ದಿನ ವಾರಕ್ಕಿರಲಿ. ಆದರೆ, ಒ೦ದ೦ತೂ ನಿಜ. ಪ್ರೀತಿ ಯಾವತ್ತೂ ಅನೈತಿಕವಲ್ಲ, ಅದೇ ಬೇರೆ ಇದೇ ಬೇರೆ. ಪುರುಷನೋವ೯ನ ಇ೦ತಹ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಮನ್ನಿಸಿಬಿಡುವ ನಮಗೆ, ಆಕೆಯ ಪ್ರೀತಿ ಯಾಕೆ ಸುಮಾರಿನದ್ದು ಅನ್ನಿಸಬೇಕು? ಆಕೆಯ ನಡತೆ ಸುಮಾರಿ೦ದು ಅನ್ನಿಸುವುದಾದರೆ ಅಷ್ಟೆ ಪಾಲುದಾರನಾದ ಅವನದ್ದು? ಆಕೆಯ ಪ್ರೀತಿ ಮಾತ್ರ ಅನೈತಿಕವಲ್ಲವಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಅವಳು ಎ೦ದರೆ...