ಸಂಬಳವಿಲ್ಲದ ವೃತ್ತಿಗೆ ನಿವೃತ್ತಿಯೂ ಇಲ್ಲ...

ಗೃಹಕೃತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವ ಅಮ್ಮಂದಿರೂ ಮನೆಯ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸೋಮಾರಿಯಾದದ್ದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ದೇಹಾಲಸ್ಯವೋ ಇನ್ನೊಂದೋ ಆಗುವುದು ಸಹಜವಾದರೂ ದಿನಂಪ್ರತಿ ಹೀಗೇ ಆಗಬೇಕು ಮತ್ತು ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳಾಗಲೇಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಕರಾರುವಕ್ಕಾದ ತಪನೆ ಇನ್ನಾವುದೇ ನೌಕರಿಯಲ್ಲಿಲ್ಲ.

‘ಸಿಗೋ ಹಂಗಿದ್ರೆ ಬೇಗ ಬಾ. ಸಂಜೆ ಲೇಟ್ ಆದರೆ ಮಕ್ಕಳು ಬಂದು ಬಿಡ್ತಾವೆ. ಜೊತೆಗೆ ರಾತ್ರಿ ಕೆಲಸ ಎಲ್ಲ ಇನ್ನಷ್ಟೆ ಆಗ್ಬೇಕು...’ ಎಂದು ಆಕೆ ನುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಸುಲಭಕ್ಕೆ ನಾನು ಪರಿಹಾರ ಸೂಚಿಸಿದ್ದೆ. ‘ಪಾರ್ಸಲ್ ತೊಗೊಂಡು ಹೋಗೇ ಮಾರಾಯ್ತಿ ಯಾಕೆ ಹಂಗೆ ಬಡ್ಕೊತಿ ಮನೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ...’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ ‘ಆಯ್ತು ಇವತ್ತು ಪಾರ್ಸಲ್, ನಾಳೆ ಪಾರ್ಸಲ್, ಇನ್ನು ಎರಡು ದಿನಾ ಪಾರ್ಸಲ್ಲು. ಆಮೇಲೇನು ನೀನು ಬರ್ತೀಯಾ?’ ಉಷಾಳ ದನಿಗೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ್ದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ, ಅವಳಿಗೂ ಅರಿವಾಗದೇ ಮಿಳಿತವಾಗಿದ್ದ ಕಾಯಂ ಅಸಹಾಯಕತನಕ್ಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಬಿಡಿ, ಮಹಿಳೆಯರ ಮನೆಗೆಲಸದ ಈ ಚರ್ಚೆಗೆ ಬಹುಶಃ ಯಾವ ಮೇಧಾವಿಯೂ ಉತ್ತರ ಕೊಡಲಾರ.

ಅಡುಗೆ, ತಿಂಡಿ ಇತ್ಯಾದಿಯನ್ನು ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆಯೋ ಅಥವಾ ಆಗೀಗ ಮಾಡಬೇಕಾದಲ್ಲಿ ನಾನು ಪಸಂದಾಗಿ ಕರುಳ ಪಾತಾಳದಿಂದ ರಸವೊಸರುವಂತೆ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ, ಅದೇ ತಿಂದಾದ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ತಟ್ಟೆ ಎತ್ತುವ ಕೆಲಸವಿದೆಯಲ್ಲ ಬಹುಶಃ ಅದನ್ನು ಮರೆತಿರುತ್ತೇನೆ. ಇದು ನನ್ನನ್ನೊಬ್ಬನದಲ್ಲ. ಮನೆಗೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡದ ಎಲ್ಲರ ಕಥೆಯೂ ಹೀಗೇಯೇ. ಆದರೆ ಗೃಹಕೃತ್ಯವನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಯಾವ ಲೋಪವಿಲ್ಲದೆ ಪೂರೈಸುವುದಿದೆಯಲ್ಲ ಅದು ಯಾವ ಲೆಕ್ಕದ ನೌಕರಿ? ಯಾವ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಸಂಬಳ ನಿಗದಿ ಪಡಿಸೋಣ?

ನೌಕರಿ, ಮನೆ ಎರಡನ್ನೂ ನಿರ್ವಹಿಸುವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಇವತ್ತು ಪರ್ಯಾಯ ಎಂದು ಏನೇ ಉಪಾಯಗಳಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಲಿ, ಅವೆಲ್ಲವೂ ಅಷ್ಟಕಷ್ಟೇ. ಏನಿದ್ದರೂ ಮನೆಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಒಂದರ್ಧ ಗಳಿಗೆ ಕೂತು ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿದ್ದೀತು. ನಂತರ ನೈಟಿ ಏರಿಸಿಕೊಂಡು ಹುಬ್ಬೇರಿಸುತ್ತಾ, ತಲೆಗೂದಲನ್ನು ಗಂಟು ಕಟ್ಟಿ, ಮೊಬೈಲ್ ಚಾರ್ಜಿಗೆ ಹಾಕಿ ವಾಟ್ಸ್‌ಆಪ್‌ನಲಿ "Available after two hrs/Not available'' ಎಂದು ಸ್ಟೆಟಸ್ ಬದಲಿಸಿದಳೆಂದರೆ ಪಕ್ಕಾ ಆಕೆ ಈಗ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಜಿಯಾಗಿzಳೆಂದೇ ಅರ್ಥ. ಇದು ಹೆಚ್ಚಿನ ನೆಟ್‌ಪ್ಯಾಕ್ ಅಮ್ಮಂದಿರು ಮಾಡಬಹುದಾದ ಕ್ರಿಯೆ. ಇನ್ನೂ 3ಜಿ ಸಿಗ್ನ ಬಾರದ, ಮೊಬೈಲ್ ಸುಮ್ಮನೆ ಚಂದಕ್ಕಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವ, ಇದ್ದರೂ ವಾಟ್ಸ್ ಆಪ್ ಎನ್ನುವ ಖಾಸಗಿ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕಾಲಿಡಗೊಡದ ಅವರವರ ಗಂಡಸರ ಕಣ್ಗಾವಲಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ 60ರಷ್ಟು ಗೃಹಿಣಿಯರು ಇzರಲ್ಲ ಅವರು? ದೇವರಿಗೇ ಟೈಮ್‌ಟೇಬಲ್ಲು ಕೊಡಬೇಕಷ್ಟೆ.

ಉಷಾ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗಲೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಛೇಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ‘ಏನೇ ಶೂಟಿಂಗ್‌ಗೆ ಹೋಗೋ ಹಂಗೆ ರೆಡಿಯಾಗಿದ್ದಿಯಲ್ಲ’ ಎಂದರೆ, ‘ಇನ್ನೇನು ನಾವು ಮನೆ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಅದೇ ಮುಸುರೆ ಜೊತೆಗೆ ಸಿಂಕಿಂದೆತ್ತಿ ಪಾತ್ರೆ ಜಾಲಾಡೋದು. ರವೆಯಷ್ಟಾದರೂ ಮನಸ್ಸು, ಮೈಗೆ ಹಗುರ ಅನ್ನಿಸುವ ಹಾಗೆ ಇರೋಣ ಸುಮ್ನಿರು’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿದರೂ, ‘ಏನಿದ್ದರೂ ನಾವು ಮಾಡಲೇಬೇಕಾದ ನಿವೃತ್ತಿ ಇಲ್ಲದ ಕೆಲಸ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾದಿದೆ’ ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಆಕೆಯ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿದ್ದೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಇವತ್ತು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿರಲಿ, ಮನೆಯ ಹೌಸ್‌ವೈ- ಆಗಿರಲಿ ಕೆಲವು ಕೆಲಸ ಜೀವಮಾನ ಪೂರ್ತಿ ಇದ್ದದ್ದೇ ಎನ್ನುವಂತಾಗಿರುವುದು ಅಪ್ಪಟ ವಾಸ್ತವ. ಚರ್ಚೆ, ಫೆಮಿನಿಸಮ್ಮೂ, ಮಹಿಳಾ ಸಮಾನತೆ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ನಿವಾಳಿಸಿ ಎಸೆದಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಅಸಲಿಗೆ ಸುಲಭದ ಚಪ್ಪಾಳೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನೂ ಮನಸ್ಸು ಬಲಿಯದ ಎಳೆಯದ ಹೆಂಗಳೆಯರೆದುರಿಗೆ ರೆಬೆಲ್ ಆಗುವ ಫೆಮಿನಿಸ್ಟುಗಳ(ಪುರುಷರನ್ನು ಹಿಯಾಳಿಸುವ, ಅವರ ಅಂಗಾಗಳಿಗೆ ಮೊಳೆ ಹೊಡೆಯೋಣ ಎಂದು ಕವಿತೆ ಬರೆಯುವ, ಪುರುಷರೆಂದರೆ ರೇಪಿಸ್ಟು, ಶೋಷಿಸುವವರೆನ್ನುವ ಋಣಾತ್ಮಕವನ್ನೇ ಬರೆಯುವ)ಸ್ವಂತದ ಬದುಕಿಗೆ ಬಂದರೆ ವೇದಿಕೆ ಮತ್ತು ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಬೇರೆಯೇ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೂ, ಅಪ್ಪಟ ಸ್ವಂತಖುಷಿಗಳಿಗೆ ಪೊಸ್ಸೆಸ್ಸಿವ್ ಎನ್ನುವುದೂ ಗುಟ್ಟಾಗೇನೂ ಉಳಿದಿಲ್ಲ.

ಹಾಗೇ ತೀರಾ ಫೆಮಿನಿಸ್ಟಾಗೇ ಬದುಕುತ್ತೇನೆಂದು ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅದನ್ನೇ ಜಾರಿ ಮಾಡಲು ಹೊರಟವರ ಬದುಕು ಬರಕತ್ತಾಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೂ ಪರಮಸತ್ಯ. ಫೆಮಿನಿಸಂ ನಂಬಿ ಹೊರಜಗತ್ತಿಗೆ ನಾನು ಹಾಗೇ ಬದುಕಿ ತೋರಿಸುತ್ತೇನೆಂದು ಎದ್ದು ನಿಂತವರ‍್ಯಾರೂ ಸುಖಿ ಕುಟುಂಬದ ಆರ್ದ್ರತೆಗೆ ಈಡಾಗಿದ್ದು ನಾನಂತೂ ಕಂಡಿಲ್ಲ. ಏನಿದ್ದರೂ ಪಬ್ಲಿಕ್ ಫಿಗರಾಗಬಹುದಷ್ಟೇ. ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ತೀರಾ ಸೋತ ಮುಖಗಳೇ. ಆದರೆ, ಇಂಥ ಫೆಮಿನಿಸ್ಟುಗಳ ವಾದ, ವೇದಿಕೆಯಿಂದ ನೀಡುವ ಡೈಲಾಗು, ಬರಹದಲ್ಲಿನ ಹರಿತ, ಶೋಷಿಸುವ ಪುರುಷನೊಬ್ಬ ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ಈಕೆ ಚಾಮುಂಡಿಯಾಗಲು ಒಂದೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಎನ್ನುವ ಅವತಾರಗಳನ್ನು ನಂಬಿ, ನೆತ್ತಿ ಮಾಸುಹಾರದ ಹುಡುಗಿಯರು ಅಖಾಡಕ್ಕಿಳಿದು ಬಿಡುತ್ತಾರಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ ವಾಸ್ತವ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವರ ಬದುಕೂ ಎಕ್ಕುಟ್ಟಿಹೋಗಿರುತ್ತದೆ. ತಿಳಿ ಹೇಳುವವರು ಯಾರು?

ಆದರೆ, ಇವೆಲ್ಲದರ ಆಚೆಗೂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಹಾಲು ಬಿಸಿಗಿಟ್ಟು, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದನ್ನು ನೀಟು ಮಾಡುತ್ತಲೇ, ಮಕ್ಕಳಿಗಿಬ್ಬರಿಗೂ ಕೂಗುತ್ತಾ, ಈ ಮಧ್ಯೆ ಕಾಫಿಗಿಟ್ಟು, ಗಂಡನಿಗೊಂದು ಕೂಗು ಹಾಕಿ ಅಥವಾ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಡಿಸಿ ಎಬ್ಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಭೂಪರೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟಿzರೆ. ಜೊತೆಗೆ ತಿಂಡಿಗಾಗಿ ಈರುಳ್ಳಿ, ಕೊತ್ತಂಬರಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಡಬ್ಬದ ತಯಾರಿಗೆ ಬೇರೆ ಐಟಂನ್ನು ಫ್ರಿಜ್ಜಿನಿಂದ ಹೊರಗಿಟ್ಟು, ಏಳೂವರೆಗೆ ಬರುವ ಸ್ಕೂಲಿನ ಆಟೋದವನಿಗಾಗಿ ಸಮಯವನ್ನು ನಿಮಿಷದ ಬದಲಿಗೆ ಸೆಕೆಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕಿಸುತ್ತ, ಅಂತೂ ಎರಡೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಮವಸ ತೊಡಿಸಿ (ಅದನ್ನೂ ಹಿಂದಿನ ದಿನವೇ ಐರನ್ನು, ಕಲರ್ ಯಾವುದು? ವೈಟಾ, ರೆಗ್ಯೂಲ್ಲರಾ? ನೋಡಿಕೊಂಡು) ಡಬ್ಬಾ ಕೈಗಿಡುವ ಮೊದಲು ಎರಡನ್ನು ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ ಬೇಕು ಬೇಡವನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸುತ್ತಾ, ತಿನ್ನಿಸಲೇ ಬೇಕಾದ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ ‘ಬೇಗ ಬೇಗ ಮುಕ್ರೆ..’ ಎಂದು ಗದರುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಕಳಿಸುವವರೆಗೆ ಅರ್ಧದಿನದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿದಂತಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಅಲ್ಲಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ರೌಂಡು. ಗಂಡನ ಡಬ್ಬಾ ಅವನಿಗೆ ಮತ್ತೆ ತಿಂಡಿಗೆ ದೋಸೆ ಹುಯ್ದು, ಕಾಫಿ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಅವನ ಬಟ್ಟೆಬರೆ, ಕರ್ಚೀ- ಜತೆಗೆ ಸ್ವಂತಕ್ಕೂ ತಿಂದು, ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಟಿಫಿನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಾಗಿಲಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಬ್ಯಾಗಿಗೆ (ಇದರಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದ ಸಾಮಾನುಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ತುಂಬಿರುತ್ತೆ. ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ಒಂದೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ) ಸಾಮಾನು ತುರುಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಧಾವಂತದ ಜೊತೆಗೆ ಕೀ, ಕಾರ್ಡು, ಸೆಲ್ಫೋನು, ಅದರ ಚಾರ್ಜರು, ದುಗುಡಕ್ಕೀಡು ಮಾಡುವ ನ್ಯಾಪ್‌ಕಿನ್ನು ಅಡ್ವಾನ್ಸ್ ಆಗಿ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬ್ಯಾಗಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ‘ಅಯ್ಯೋ ರಾಮ ರಾಮಾ... ಎಂಥಾ ರನ್ನಿಂಗ್ ಮಶಿನ್ನು ರೀ ಲೈಫ್?’ ಎಂಬ ಉದ್ಗಾರ.

ಹೆಣ್ಣು ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಹೊರಗೆ ಬಿzಗ ಫಿನಿಶಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ ಮಷಿನ್ನಿನ ರಂಗಿಗೆ ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಎನ್ನುವ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಸ್ಮೈಲ್ ತೊಡಿಸಿ ಬಸ್ ಹಿಡಿಯುವ, ಇಲ್ಲವೇ ಕೆಟ್ಟ ಸೆಕೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಹೆಲ್ಮೇಟ್ಟು ಹೇರಿಕೊಂಡು ತಾಸುಗಟ್ಟಲೇ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸಿ, ಅಂತೂ ಆಫೀಸು ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾಳೆ. ಸಂಜೆಯ ಸಾಲು ಸಾಲಿನ ಕೆಲಸಗಳ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ ಅಂತೂ ಹತ್ತಕ್ಕೆ ಮನೆಯೆಂಬೋ ಫ್ಯಾಕ್ಟ್ರಿಯ ಕೆಲಸ ಕೊನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಒಂದು ಮುಖ ಮಾತ್ರ. ಆಯಾ ಮನೆಯ ಕೆಲಸ, ವ್ಯವಹಾರಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಕಾರ್ಯವಾಹಿ ದುಗುಡ, ದುಮ್ಮಾನಗಳು ಈ ಯಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಯ ಮಧ್ಯದ ಬಂಧಿ ಎಂದನಾರೋ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ.ಇದರ ನಂತರವೂ ಆಗೀಗ ಒಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನೊಂದಿಗೆ ಮರೆತು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಸೆಕ್ಸಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಅದರಂದು ಸಣ್ಣ ರೇಗಾಟವೋ ಇನ್ನೇನೋ ನಡೆದು ಬದುಕು ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮಗ್ಗಲು ಬದಲಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದ? ನನಗೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾಡಿಯೂ ಆ ಸಹನೆ ಉಳಿದಿರುತ್ತದಲ್ಲ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗೆ, ಮತ್ತದೆ ಮರುದಿನದ ಬದುಕಿನ ಫ್ಯಾಕ್ಟ್ರಿಯ ಸೈಕಲ್ಲಿಗೆ ಅದೆಲ್ಲಿಂದ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ ಅನುವಾಗಿಸುತ್ತದೆ? ಅದ್ಯಾವ ಹೊಸ ಹುಮ್ಮಸು ಬೆಳಗಿನ ಗಿರಣಿಗೆ ಅವರನ್ನೆಬ್ಬಿಸುತ್ತದೆ? ಒಮ್ಮೆ ದಾಂಪತ್ಯ ದೀಪಿಕೆ ಹಾಡಿಕೊಂಡು ಶುರು ಮಾಡುವ ಸೈಕಲ್ಲಿನ ಪೆಡಲ್ಲನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅದ್ಯಾವ ಆಸ್ಥೆಯಿಂದ ಆಕೆ ತುಳಿಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾಳೋ? ಇದಕ್ಕೆ ದೇವರೂ ಉತ್ತರಿಸಲಾರ.

ದಿನವಹಿ ಜೊತೆಗೆ ಆಗೀಗಿನ ಬಸಿರು, ಬಾಣಂತನ, ರಜೆ, ಪಿರಿಯಡ್ಡು, ನೌಕರಿಯ ಮುನಿಸು, ಬಳಲಿಕೆ, ಬಿದ್ದುಹೋಗುವ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಅ-ರು? ಅವನ್ಯಾರೋ ಇಷ್ಟವಾದರೂ ಸಾಲದ ಧೈರ್ಯ, ಬೇಡವೆನ್ನುವ ಒಳಮನಸ್ಸಿಗೊಂದು ಒದೆಕೊಟ್ಟು ಕಾಫಿಗೆ ಮಾತ್ರ ದೋಸ್ತಿ ಎನ್ನಿಸಿ, ವಾಟ್ಸ್‌ಆಪ್ ‘uಜ್ಚಿಛಿ ಏo uqs’ ಎಂದು ಬದಲಿಸಿಟ್ಟು, ಇಂಥ ಹೊರೆಯೊಂದಿಗೂ ವಾಕಿಂಗ್, ಹಾಡು, ಅ ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ, ಹೆಂಗಾದರೂ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು ಆಗೀಗೊಂದು ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರ, ಬಂದು ಹೋಗುವ ಗೆಸ್ಟು, ಅದರ ಸಂದಿಯ ಕಿಟಿಪಾರ್ಟಿ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರುತ್ತೆ ಇದಕ್ಕೆ ಶಕ್ತಿ? ‘ಸುಮ್ನಿರು ಅದರ ಮೇಲೂ ಕಣ್ಣು ಹಾಕ್ಬೇಡ. ಗೊತಾಯ್ತಾ ಹೆಣ್ಮಕ್ಳೆ ಸ್ಟ್ರಾಂಗು ಗುರು...’ ಎಂದು ಉಷಾ ಹುಬ್ಬು ಹಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಬರಿದೇ ಹಲ್ಲು ಕಿರಿದೆ. ಹೇಳೊಕಾದ್ರೂ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಏನಿತ್ತು?

ಕಾರಣ

ಅವಳು ಎಂದರೆ...

(ಲೇಖಕರು ಕಥೆ-ಕಾದ೦ಬರಿಕಾರರು)