ಸೌಜನ್ಯರಹಿತ ರ೦ಗಿನ ಬದುಕು...

29 Nov 2015

ಸಹಾಯ ಸಾವಿರಾರು ಜನಕ್ಕೆ ಬೇಕಿದೆ. ಆದರೆ ಕೈಚಾಚಲು ಸಿದ್ಧರಿರುವವರು ಕೆಲವರು ಮಾತ್ರ. ಅದರಲ್ಲೂ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲದ ಗ೦ಭೀರ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಜೊತೆಗೆ ನಿ೦ತು ಕಾಯ್ದವರನ್ನು ಉಡಾಫೆಯಿ೦ದ ಮರೆತು ಬಿಡುವವರ ಕೃತಘ್ನತೆಯಿ೦ದ, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಗತ್ಯವಿದ್ದವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಲಭ್ಯವಾಗದೆ ಸ೦ಕಟಕ್ಕೀ ಡಾಗುತ್ತಾರಲ್ಲ. ಆ ಪಾಪವೂ, ನಿಟ್ಟುಸಿರೂ ಇವರನ್ನು ತಟ್ಟದಿರುತ್ತದೆಯೇ..?

"ನೀನು ಒ೦ದು ಮಾತು ಹೇಳಿದರೆ ಕೆಲಸ ಆಗುತ್ತೆ..? ಆದರೆ ಮುಜುಗರವಾಗಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೆ. ಮಗೂಗೆ ಸ್ಕೂಲು ಶುರುವಾಗಿ ಎರಡ್ಮೂರು ದಿನ ಆಗಿದೆ. ಬೇರೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿ ದಿನಾ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡ್ತಿದಾನೆ. ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಅ೦ತಾ.. ನನ್ನ ಪ್ರಾಬ್ಲ೦ ಸಾಲ್ವ ಅಗ್ತಿಲ್ಲ..' ಎ೦ದಾಕೆ ಪ್ರವರ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾನು 

     "ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಶಾಲೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಮಾಡೋಣ. ನೀನು ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೋ' ಎನ್ನುತ್ತ ಆಪತ್ಕಾಲದ ಸ್ನೇಹಿತರ ಮೂಲಕ ಮಗುವಿನ ಶಾಲಾ ಫೀಸು ಕಟ್ಟಿಸಿ, ಹುಡುಗಿ ತೀರಾ ಪೆ ಟ್ರೋಲ್‍ಗೂ ಪರದಾಡುತ್ತಿದ್ದುದರಿ೦ದ ಮೊಬ್ಯೆಲ್ ಕರೆನ್ಸಿ ಹಾಕಿಸಿ, ಮಿಸ್ ಕಾಲ್ ಮಾತ್ರ ಕೊಡುವ೦ತೆ ಹೇಳಿ ಎದ್ದು ಬ೦ದಿದ್ದೆ. 

   ನಾನು ಜಾಲಹಳ್ಳಿಯಿ೦ದ ಸೈಕಲ್ಲು ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಗೌಡರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತು೦ಡು ಲ೦ಗ ಹಾರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗಿ ಸೌಭಾಗ್ಯ. ಅದು ಎಲ್ಲರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿ ಎ೦ದಾಗಿತ್ತು. ಓದುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಜಾಸ್ತೀ ಇರುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಮ್ಮ ನಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ, ಬೆಳಗುಗಳಿಗೆ ಆಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ "ಅದೇನು ರಾತ್ರಿಯಿಡಿ ಕೆಲ್ಸಾ ಮಾಡ್ತೀರೊ. ಹಗಲೆಲ್ಲ ಮಲ್ಗಿರೋ ನಿಮ್ಮನ್ನು ನ೦ಬಿಕೊ೦ಡು ಕ೦ಪನಿ ಉದಾಟ್ಧರ ಆದ೦ಗೆ' ಎ೦ದು ಒ೦ದೇ ಡೈಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ನಿವಾಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. 

    "ಅಯ್ಯೋ.. ಅವ್ರಿಗ್ಯಾಕೆ ತ್ರಾಸು ಕೊಡ್ತಿ ಪಾಪ ಹುಡುಗರು ನೈಟ್‍ಶಿಫ್ಟಲಿ ಇತಾ೯ರೆ. ಬೆಲ್ ಮಾಡಿ ಎಬ್ಬಿಸಬೇಡ' ಎ೦ದವರಮ್ಮ ಜೋರು ಮಾಡ್ತಿದ್ದರೆ, "ಅಮ್ಮ ಇವೆ್ರಲ್ಲ ಸ೦ಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೇ ಬಿಯರು ಕುಡಿದು ಕೆಲ್ಸಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಾರೆ' ಎ೦ದು ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಸರಾಗವಾಗಿ ಹರಾಜಿಗಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹುಡುಗಿಯ ಡಿಗ್ರಿಗೂ ಮೊದಲೇ ಅಪಾರ ಸ೦ಪತ್ತಿನ ಮನೆತನ ಸಿಕ್ಕು ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಾಚೆಗೆ ನಾವೂ ನಮ್ಮದೇ ಬದುಕಿನ ತಿರುಗುಣಿಗೆ ಸಿಕ್ಕು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ತಲುಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಮನಸ್ಸಿನಿ೦ದಲೂ, ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಕ್ಕೂ ಸೇರಿಹೋಗಿದ್ದಳು ಸೌಭಾಗ್ಯ.

   ದಶಕಗಳ ತರುವಾಯ ಸ೦ಪಕ೯ಕ್ಕೆ ಬ೦ದಾಗ,"ಎಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ' ಎನ್ನಬೇಕೆ..? ಚಿಕ್ಕದಾದ ಒ೦ದು ರೂಮಿನ ಮನೆಯನ್ನು ಬಾಡಿಗೆಗೆರಿಸಿಕೊ೦ಡು, ಮನೆಯ ತು೦ಬ ಪುಸ್ತಕ ಹರಡಿಕೊ೦ಡ ಭಾಗಿ, ಸೊಫಾ ದ ಮೇಲೆ ಕಲೆಗಟ್ಟಿದ್ದ ಊಟದ ತಟ್ಟೆ, ಪಕ್ಕದ ಚಿಕ್ಕ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಯಾವಾಗಿನದ್ದೋ ಕಾಫಿ ಲೋಟ, ಕೈಯೊರೆಸಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಕಪ್ಪಗಾಗಿದ್ದ ಟವಲ್ಲು, ರೂಮಿನಾಚೆಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕೆದರಿದ್ದ ಬೆಡ್‍ಶೀಟು.. ಬದುಕು ಆಸ್ಥೆ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಅವಸ್ಥೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗಿದ್ದಿಷ್ಟು..

    ಓದು, ಸಾಹಿತ್ಯ ಇತ್ಯಾದಿ ಆಸಕ್ತಿಯ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೂ ಅ೦ತಹದ್ದೇ ವಾತಾವರಣ ಸಿಗುವುದು ಕಡಿಮೆಯೇ. ಅದರಲ್ಲೂ ಓದಿಕೊ೦ಡ ಜ್ಞಾನದ, ತನಗೆಲ್ಲವೂ ಗೊತ್ತೆನ್ನುವ ಠೋ೦ಕಾರದ ಎದುರಿಗೆ ಸ೦ಸಾರಗಳು ಬರಕತ್ತಾಗಿದ್ದು ಕಡಿಮೆ. ಕಾರಣ ದಾ೦ಪತ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ಅಪಾರ ತಾಳೆ್ಮಯನ್ನೂ, ಅಹ೦ನ್ನು ಅಪೂಟು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಬದುಕುವ ಸ್ಥಿಮಿತತೆಯನ್ನೂ ಬೇಡುತ್ತದೆ. ಫೆಮಿನಿಸ೦ನ ಅವತಾರಗಳೇನೇ ಇದ್ದರೂ, ಅದನ್ನೇ ಮನೆಯೊಳಗೂ ಅಪೆ್ಲ„ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಎನ್ನುವ ಎಡಬಿಡ೦ಗಿತನಕ್ಕೆ ನಿ೦ತರೆ ಸ೦ಸಾರದ ಹಡಗು ಎಕ್ಕುಟ್ಟು ಹೋಗುವುದರಲ್ಲಿ ಸ೦ಶಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಸಿOಉೀವಾದದ ಭಾಷಣಗಳೇನಿದ್ದರೂ ವೇದಿಕೆಗೂ, ಭರಪೂರು ಚಪ್ಪಾಳೆಗೂ ಬಾಕಿಯಿರಿಸಿಕೊ೦ಡು, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಚೆ೦ದವಾಗಿ ಸ೦ಸಾರ ನಡೆಸುವ ಸೋಕಾಲ್ಡ್ ಫೆಮಿನಿಸ್ಟು ಸ್ನೇಹಿತೆಯರು ನನಗಿದ್ದಾರೆ. ಕ್ಷಣಾಧ೯ದಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗುವ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಇಸ೦ಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ಸೌ೦ದಯ೯ವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದು ನಾನು ಕ೦ಡಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏನೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಬಾಯಿಗೆ ಬ೦ದ೦ತೆ ಪುರುಷರನ್ನೂ, ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಹಿಯನ್ನೂ ಕಾರಲು ಫೆೀಸ್‍ಬುಕ್‍ನಲ್ಲಿ ಪುಟಗಟ್ಟಲೇ ಬರೆಯುವ ಮಹಾಫೆೀಮಿನಿಸ್ಟರೂ ಇವತ್ತು ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ರೀತಿಯೇ ಬೇರೆ. ಅವರ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ನ೦ಬಿ ಇತ್ತ ಬಡಿದಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಿ೦ಬಾಲಕರು ಬಕರಾಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. 

    ಇ೦ಥದ್ದೇ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಭಾಗಿ ಮದುವೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಬರಕತ್ತಾಗದೆ, ಕೌಟು೦ಬಿಕ ದೌಜ೯ನ್ಯ ಎ೦ದು ಮನೆಗೆ ಹಿ೦ದಿರುಗಿದ್ದಾಳೆ. ದುಡಿತದ ಹಣ ಮತ್ತು ಭೂಮಿಯ ಬೆಲೆ ಗಗನಕ್ಕೇರಿದ್ದರಿ೦ದ ಕೋಟಿಗಳಲ್ಲಿ ತೂಗುತ್ತಿದ್ದ ಕುಟು೦ಬ ಅದು. ಅವರೂ ಹೆಚ್ಚು ಸೊಪ್ಪು ಹಾಕಿಲ್ಲ. ಅವಕಾಶ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಈಕೆ ಅಪ್ಪನ ಮನೆ ಸೇರಿದ್ದಾಳೆ. ಅಷೆ್ಟೂತ್ತಿಗೆ ಹುಡುಗಿ ಕೈಗೊ೦ದು ಚಿಕ್ಕ ಮಗುವಿತ್ತು. 

   ಬ೦ದವಳೇ ತನಗೊ೦ದು ಚಿಕ್ಕ ನೌಕರಿ ಹುಡುಕಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಾಳೆ. ಸಾಗರದ೦ತೆ ಬೆಳೆದು ನಿಲ್ಲುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡದ ಟಿ.ವಿ. ಚಾನಲ್ ಗಳ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ. ಅಲ್ಲೂ ಯಾಕೋ ಕೆಲಸ ಕೈಗೆ ಹತ್ತಿಲ್ಲ. ಸೌಜನ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿ೦ದಾಗಿ ಹುಡುಗಿ ಕಾಲಿಟ್ಟಲೆಲ್ಲ ಇ೦ಥದ್ದೇ ಏನಾದರೂ ಕಿರಿಕ್ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು, ಎಲ್ಲೂ ಬರಕತ್ತಾಗದೆ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದಾಳೆ.

    "ನನಗೆ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡು ಹೋಗೋಕೇನೂ ಬೇಜಾರಿಲ್ಲ. ಒ೦ದಷ್ಟು ತಡ ಆದರೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊ೦ಡು ಸೆಟ್ಲ್ ಆಗೆಕು. ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೇ ವಾಸಿ. ಇನೆ್ಮೀಲೆ ಟಿ.ವಿ.ಗಳ ಕಡೆ ಹೋಗಲ್ಲ' ಎ೦ದು ಕಥೆ ಹೇಳಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಳು. ಆಯಿತು ಹಳೆಯ ಪರಿಚಯದ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಬೇರೆ. "ಯಾರಿಗಾದರೂ ಹೇಳೋಣ ಬಿಡು. ಅವಕಾಶಕ್ಕೇನೂ ಬರ ಇಲ್ಲ' ಎನ್ನುತ್ತ ಮೊದಲು ಮಗು ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಲು ಅಗತ್ಯದ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಯೋಜಿಸಿದ್ದೆ. ಅವಳಮ್ಮ ಕೂಡ "ಏನಾದರೂ ಮಾಡು ಮಾರಾಯಾ' ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಪರಿಚಯದ ವಕೀಲೆಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ವಿಚ್ಚೇದನಕ್ಕೆ ಕಾನೂನು ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ೦ತೆ ಸೂಚಿಸಿದ್ದೆ. ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೊ೦ದಿಗಿನ ಒಡನಾಟದಲ್ಲಿ ಸ೦ಪಕ೯ಕ್ಕೆ ಬ೦ದ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರಿಗೆ ಸೂಕ್ಷ$್ಮವಾಗಿ ವಿಷಯ ವಿವರಿಸಿ, "ಏನೋ ಒ೦ದು ಕೆಲಸ ಕೊಡಿಪ್ಪಾ.. ಬದುಕೋಕೆ' ಎ೦ದಿದ್ದೆ. ಇದಾಗಿ ನಾಲ್ಕಾರು ತಿ೦ಗಳೂ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು. ಅವತ್ಯಾಕೋ ಮಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಸ್ನೇಹಿತರು

     "ನೀವು ಹೇಳಿದ ಕೆಲಸ ಆಗಿದೆ. ಲಿಗಲ್ ವಿಷ್ಯ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಹರಿಸ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಹೇಳಿ' ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ಆಶ್ಚಯ೯ವಾಯಿತು."ಯಾರು..?' ಎ೦ದೆ. "ಅದೇ ಆವತ್ತು ನೀವು ಕತೆ ಹೇಳಿದಿರಲ್ಲ. ನಿಮೆ್ಗ ಗೊತ್ತಿಲ್ವಾ' ಎ೦ದರು. ಕಸಿವಿಸಿಯಾದರೂ "ಒಹ… ಅದಾ..'ಎ೦ದು ಎನೋ ಹೇಳಿ ಹಲ್ಕಿರಿದೆ. ಹೀಗೂ ಇರಬಹುದಾ..? ಒ೦ದು ಮಾತಾದರೂ ಹೇಳಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತ ರಿ೦ಗಿಸಿದೆ ಎತ್ತಲಿಲ್ಲ. ಮೇಸೇಜು ಮಾಡಿದರೂ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ. ಮಾತಿಗೆ ಆಸ್ಪದವೇ ಇಲ್ಲದ೦ತೆಯೂ, ನಿ೦ದೇನು ಮಹಾ ಎನ್ನುವ೦ತೆಯೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ರಗಳ ಸರಣಿ ಹಾರಾಡುತ್ತಿದೆ. ಇ೦ಥಾ ಅನುಭವ ನನಗೆ ಹೊಸದೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಬದುಕೇ ಬರಗೆಟ್ಟು, ನಾಳೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಗುತ್ತೇನೇನೋ ಎನ್ನುವ೦ತೆ ಕಥೆ ಹೇಳಿಕೊ೦ಡು ಸಹಾಯ ಪಡೆದು, ಕೊನೆಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಒ೦ದು ಮಾತು ಹೇಳದೆ ಎದ್ದು ಹೋದ "ವನಜ'ಳ೦ತವರು ಹಲವು ದಿಶೆಯಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ನಶೆ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳುವರನ್ನು ಮರೆತು ಸಾಗುತ್ತೇನೆ. ಅದಕ್ಯಾವತ್ತೂ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊ೦ಡಿಲ್ಲ. ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ ತೃಪ್ತಿ ಮತ್ತು ಸ್ವಚ್ಛ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ದೇವರೂ ಬೆನ್ನಿಗೆ ನಿಲುತ್ತಾನ೦ತೆ. ಅವರವರ ಕಮ೯ ಅವರದ್ದು ಎ೦ದು ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೇನೆ.

    ಇವತ್ತು ತಿ೦ಗಳಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಇಪ್ಪತ್ತು ಸಾವಿರ ಇಲ್ಲದೆ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಪಗಾರು, ಜನ ಬೆ೦ಬಲ, ತಿ೦ಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಸ೦ಬಳ ಕೊಡುವ ಕೆಲಸ ಇವ್ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲದೆ ಮೇಲಾಗಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗೂ ಇರುತ್ತ, ಮಗು, ಕಾರು, ಒ೦ದು ಪೆ್ಲೀಶರು ನಿವ೯ಹಿಸುತ್ತಲೇ ಪುಕ್ಕಟ್ಟೆ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೂ ಈಡಾಗುತ್ತ ವಷಾ೯ನುಗಟ್ಟಲೇ ಹೇಗೆ ಜೀವನ ಮಾಡುತ್ತಾರೆನ್ನುವುದು ಮಾತ್ರ ನನಗಿವತ್ತೂ ಅರಿವಾಗಿಲ್ಲ. ಏನೆ೦ದರೂ ಅವರಮ್ಮ ಆಗೀಗ ಕರೆದು ಊಟ ಇಟ್ಟವರು. ಅವತ್ಯಾಕೋ ನೆನಪಾಗಿ ಅವರಮ್ಮನಿಗೆ ಹಿ೦ಗೆಗೆ ಆಯ್ತು.. ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ ಆಕೆ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದರು. ಅಸಲಿಗೆ ಹುಡುಗಿ ಮನೆ ಬಿಡುವಾಗ ಸಾಕಷ್ಟು ಗ೦ಟು ಗದಡಿ ಮಾಡಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಳಾ..? ಅವರೂ ಯಾಕೋ ಏನೋ ಮುಚ್ಚಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನಿಸಿತು.

    ಆದರೆ ಮಗೂನ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಿಸುವಾಗ, ಒ೦ದು ನೌಕರಿಗೆ ತೀರಾ ಗೋಗರೆದು ಬೇಡುವಾಗ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾಳೆಗೆ ಏನು ಮಾಡಲಿ ಎ೦ದು ಆಕೆ ಕೈಚಾಚಿ ನಿ೦ತಿದ್ದಾಗ, ಹೊರಗೆ ಒ೦ದು ಊಟ ಹೋದರೆ ಅಷ್ಟೆ ಬೆಟ್ರು.. ಎ೦ದು ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೊತೆ ಅಲೆದು ಅಲ್ಲೇ ಊಟ ಮುಗಿಸುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿದ್ದಾಗ, ಮೊಬ್ಯೆಲ್‍ಗೆ ಕರೆನ್ಸಿ, ಪೆ ಟ್ರೋಲ್ ಎಷ್ಟಾಗುತ್ತೆ೦ದು ಲೆಕ್ಕಿಸಿ ಬದುಕು ನಡೆಸುವಾಗ, ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ನಿ೦ತಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತರು ಮತ್ತು ನಾನು ಎಲ್ಲ ಈಗ ಮರೆತು ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ತೀರಾ ಬದುಕು ಚುರುಕುಗೊಳ್ಳುವಾಗ ಯಾವ ಹ೦ತದಲ್ಲೂ ನಾವು ನೆನಪಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದುಕು ಇಷ್ಟು ಕಠೋರವಾ..? ನನಗೆ ಇ೦ಥ ಕೃತಘ್ನತೆ ಹೊಸತೇನಲ್ಲ. ಅದರೆ ಯಾರಾದರೂ ಅಳುತ್ತ ಸಹಾಯ ಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಕೈಚಾಚುವ ಹು೦ಬತನ, ದೌಬ೯ಲ್ಯದಿ೦ದ ನಾನಿನ್ನು ಈಚೆ ಬ೦ದಿಲ್ಲ. ಅಳುಮುಖದ ಹಿ೦ದಿನ ಅಸಲಿಯತ್ತು ಗುರುತಿಸುವುದನ್ನು ಕಲಿಯಬೇಕಿದೆ. 

    ಆದರೆ, ನಿಜಕ್ಕೂ ಸಹಾಯ ಬೇಕಿದ್ದವರ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಭಾಗಿಯ೦ತವರು ಹಾಳು ಮಾಡುಬಿಡುತ್ತಾರಲ್ಲ ಆಗ ಆಗುವ ಹಾನಿಗೆ ಯಾರು ಹೊಣೆ..? ಉತ್ತರಿಸಬೇಕಾದ ಭಾಗಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಬದುಕು ಚುರುಕುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಎ೦ದು ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಹೊಸವರಸೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ. ಇತ್ತ ನೋಡಿದರೆ ಅಮ್ಮ ತಗ್ಗಿಸಿದ ತಲೆ ಮೇಲೆತ್ತುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೆದಕಿದರೂ ಈಗ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಯಾವತ್ತೂ ಮಗಳು ಕೆಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ ಎನ್ನುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಅವಳು ಎ೦ದರೆ..